rozterkiprzyherbacie

Tak bardzo boje sie, ze nie sprostam wszystkiemu. Pierwsza mysl po przebudzeniu: czy dam rade napisac te wszystkie prace? Mysl o zblizajacych sie terminach paralizuje mnie. Jestem zmeczona. Nie mam ochoty poswiecic kolejnego dnia na pisanie. Nie czuje inspiracji. Tak bardzo chcialabym miec juz to wszystko za soba. Poniedzialkowa prezentacja przeraza mnie. Boje sie, ze strace kontrole i strach sparalizuje mnie na srodku sceny. Wszyskie oczy w sali beda wpatrzone we mnie postresowana, mowiaca roztrzesionycm glosem, lykajaca slowa i wypowiadajaca je najszybciej jak potrafie. Dlaczego tak bardzo boje sie tego co inni o mnie pomysla? Czy inni w ogole o mnie mysla, czy to tylko ja mysle, ze ludzie tak na prawde zawracaja sobie mna glowe? A nawet jesli tak, to co? Pomysla, pogadaja i zapomna, a ja bede wciaz o tym myslec. I nie ma nic zlego w porazce i wyglupieniu sie. Porazka jest rzecza ludzka, ale nie dla mnie. W moim domu rodzinnym porazka byla czyms negatywnym i nie potrafie na to spojrzec w inny sposob. Jak zaakceptowac swoje niedoskonalosci, slabosci i wszystkie slabe strony. Dlaczego nie potrafie na nie spojrzec jako na moja prawdziwa, autentyczna "Ja". To wlasnie one czynia mnie mna, wyjatkowa i jedyna na tym swiecie. Dlaczego wiec tak bardzo boje sie byc soba? Dlaczego boje sie, ze bycie mna jest czyms zlym, gorszym? Dlaczego tak bardzo chcialabym ciagle byc kims innym niz mna? Dlaczego nie potrafie spojrzec na siebie jako wystarczajaca i dobra, taka jaka jestem? Jak byc soba i lubic wersje siebie samej?

Dzisiejszy dzien byl trudny. Mimo, ze przed wyjsciem z domu udalo mi sie opanowac angst w zwiazku z prezentacja, silne uczucia i strach opanowaly moje cialo w oczekiwaniu na moja kolej. Jestem zmeczona. Od powrotu do domu probuje sie zrelaksowac, ale nie potrafie. Nie potrafie zrozumiec dlaczego tak silnie reaguje za kazdym razem. Juz mialam przez chwile uczucie, ze cos sie zmienilo i czesciowo nauczylam sie kontrolowac napady paniki. Staram sie o tym myslec w ten sposob, ze dzis mialam gorszy dzien i jutro bede miala nowa szanse na lepszy i bardziej pozytywny dzien. 

Nie chce sie siebie krytykowac za to, ze przezywam silne ataki angstu. Dalam z siebie wszystko i technicznie prezentacja wypadla dobrze, mimo, ze wewnatrz przezylam zalamanie, walke z wiatrakami. 

Byc moze tabliczka czekolady rozswietli moj nastroj. Kot spi i nawet nie chce mu sie mruczec. Az boje sie wstac z sofy, zeby go nie obudzic. 

Dzisiejsze spoleczenstwo jest pelne krytyki skierowanej w stosunku do jednostek, grup itd. Ta krytyka, kazda negatywna opinia skierowana w nasza osobe, mniej, badz bardziej dotkliwa, powoduje stopniowe degradowanie naszej osoby. Osoby, jako czlowieka, istoty kreatywnej, osoby zaradnej zarowno zawodowo, jak i zyciowo. Kobiety, matki, corki, uczennicy, pracownika. Te negatywne opinie wypowiedziane w stosunku do nas - o tym, ze nie jestesmy wystarczajaco dobrzy, ze czegos nie potrafimy zrobic jak nalezy, ze moglibysmy byc lepsi w wykonywaniu naszych obowiazkow - rania. Rania - czasami az do golych kosci i powoduja, ze z czasem zaczynamy sie bac, czujemy sie gorsi, niezaradni, bezwartosciowi. Wmawianie nam, ze czegos nie potrafimy, powoduje, ze z czasem jestesmy o tym przekonani. Z gory, z automatu, zakladamy, ze czegos nie potrafimy zrobic. A tak naprawde - sila jest w nas. Kazdy z nas jest wyposazony we wszystko to, czego potrzebujuemy, aby stawiac czolo wyzwaniom. Nikt nie jest idealny, i nie musi. Nikt nie jest w stanie pojac calej wiedzy swiata. Wiedza jest nieskonczona. Nie musisz byc perfekcyjny. Ja nie musze byc perfekcyjna. Nie przejmuj sie, jesli cos nie idzie po Twojej mysli, nie pozwol innym Cie zdegradowac, zabrac Ci, Twojej wiary w siebie i szacunku do siebie samego. Jestes jaki/jaka jestes i jestes wyjatkowy/wyjatkowa. Wykonuj swoje zadania najlepiej jak potrafisz i nawet jesli nie zawsze wszystko wychodzi Ci zgodnie z Twoimi oczekiwaniami, to nic nie szkodzi. Przez lata slyszalam, ze jestem za cicha, za spokojna, za grzeczna. Ze moglabym sie lepiej uczyc, tak jak moja mlodsza siostra. Ale ona polykala wiedze tanczac nad ksiazkami, podczas gdy ja musialam sleczec godzinami nad podrecznikami, zeby opanowac material. Przez cale lata czulam i wciaz czuje sie gorsza, bo tak mi wmawiano, ze nie jestem wystarczajaco dobra. Dzis to ja mam za soba juz 7 lat studiow i za rok koncze kolejny licencjat. Moja siostra nie podjela wysilku, zeby studiowac. Znalazla swoj pomysl na zycie, a ja znalazlam moj. I kazda z nas jest zadowolona. Mamo, tato, beznadziejni nauczyciele, ktorzy nie potrafili zobaczyc we mnie potencjalu, o to ja. Wykszatcona, madra, niezalezna, a jednak slaba i glupia. Slaba, bo ta krytyka z przeszlosci, wciaz siedzi w mojej podswiadomosci i mnie przyciska z dnia na dzien. Powoduje, ze kazde wyzwanie wywoluje u mnie szybkie bicie serca i niepewnosc. Niepewnosc czy potrafie. Czy jestem wystarczajaco dobra, zeby rozwiazac problem przed ktorym stoje. Glupia, bo wam wam wierzylam przez te wszystkie lata, ze nie potrafie, ze nie jestem wystarczajaco dobra, zeby stawic czola wyzwaniom. Rano, stojac pod prysznicem musze sobie powtarzac, ze potrafie, ze jestem wystarczajaco dobra, ze wierze w siebie. Bo ten brak wiary, ktore we mnie zakorzenilo moje otoczenie od czasow mojego dziecinstwa, spowodowal, ze przezylam lata mojego zycia doswiadczajac wiekszosc sytuacji w czarnych barwach. A przeciez moglo byc inaczej. 

Wierze, ze moge to zmienic. Wierze, ze jestem wystarczajaco madra, bystra i zdolna, zeby poradzic sobie w kazdej codziennej sytuacji bez wzgledu na zlozonosc problemu. Wierze, ze nie musze doswiadczac atakow paniki az do konca moich dni. Wierze, ze kiedys uwierze w siebie na tyle, ze kiedys zaczne czuc sie komfortowo i z usmiechem na twarzy pozegnam na zawsze moje watpliwosci na temat mojej wystarczalnosci. Ufam sobie. Ufam mojej intuicji i decyzjom jakie podejmuje. Wierze, ze podejmuje najlepsze decyzje na podstawie danych, ktore posiadam w danej chwili. Ufam moim zdolnosciom oceny sytuacji, kompetencji, wiedzy i zyciowemu doswiadczeniu. Ufam, ze mam wszystko co potrzebuje, zeby dac sobie rade.

Jestem zmeczona. Jestem zmeczona tymi wszystkimi silnymi uczuciami, ktore siedza we mnie i steruja moim cialem oraz moim zachowaniem. Nie chce czuc. Chce po prostu byc. Chce byc soba. Chce przestac sie bac. Probuje spowolnic oddech. Serce wali mi jak szalone. Staram sie skupic na moich myslach i uczuciach. Nie potrafie odgadnac watku moich mysli. Nie wiem co siedzi w mojej glowie. Nie wiem co czuje. Jestem przerazona i nie potrafie przerwac tej meczarni. Czuje wylacznie strach. Napiecie w ciele jest wyczerpujace. Powtarzam sobie w myslach, ze nic sie nie dzieje. Wszystko jest ok. Nic zlego sie nie dzieje. Czuje sie jakbym siedziala w pedzacym na pelnych obrotach pociagu, w ktorym popsuly sie hamulce. Probuje oddychac i rozluznic miesnie. Nie potrafie. Czuje sie jak w pulapce. Powtarzam sobie w myslach, ze wszystko jest w porzadlku. To minie. Musze skupic sie na oddechu. Wdech i wydech. Wdech i wydech. Jezeli tylko uda mi sie skupic na tym jak sie czuje, to zrozumiem, ze nie mam czego sie bac. Jest lepiej. Czuje sie zmeczona i zazenowana. Chce tylko wrocic do domu, stanac pod prysznicem i zmyc ciepla woda to zmeczenie z mojego ciala. Jutro bedzie lepiej. Musze tylko pamietac oddychac. 

Dlaczego boje sie swoich uczuc? Dlaczego za kazdym razem kiedy pojawia sie jakies uczucie, walcze z nim. Napinam moje cialo i nie chce dopuszczac do siebie tego co czuje. Skad ten strach przed uczuciami? Czyz nie sa smiech i lzy naturalne, dostepne dla kazdego? Dlaczego ja tak panicznie boje sie przezywac? Czy ja boje sie konsekwencji?Kontrolowanie. Nie moge kontrolowac wszystkiego co sie dzieje. Nie potrafie kontrolowac moich mysli, ani uczuc. Przez lata tocze bezsensowna walke sama z soba, ktora wyniszcza moja osobowosc i moje cialo. Jak ptrzestac bac sie swoich mysli i emocji? Jak dopuscic je do siebie. Dlaczego nie potrafie byc soba? Dlaczego tak bardzo boje moich opinii, przezyc, uczuc. Dlaczego za wszelka cene probuja schowac pod dywan kazda emocje. Zagryzam zeby i dygocze ze strachu. Czuje bol w stopach, moje serce wali jak szalone. Jestem przerazona. Nie wiem co sie ze mna dzieje. Nie wiem jak opanowac to uczucie strachu. Przeciez nie umieram. Dlaczego czuje sie jakbym walczyla o zycie? Im bardzoiej walcze sama z soba, tym bardziej trace kontrole. Jestem zmeczona. Chce przestac czuc ten bol. Chce poczuc sie zrelaksowana. Chce zasnac i obudzic sie wypoczeta. 

Temat smierci jest znow aktualny w mojej rodzinie. Obudzilam sie niespokojna z plytkim oddechem, ktorego nie potrafie ani spowolnic ani poglebic. Medytacja nie pomogla. Czuje strach i probuje go skonfrontowac i zrozumiec, wylewajac slowa na klawiaturze. Boje sie smierci. Boje sie kiedy ludzie wokol mnie umieraja. Nie potrafie sie modlic. Nie wiem czy moje modlitwy tak w ogole sa sluchane. Moze ten strach przed tym, ze modlenie sie nie ma sensu, albo, ze ma, tylko ja nie poswiedcilam na to zbyt wiele czasu w moim zyciu, wywoluje u mnie jeszcze silniejszy lek? A co jesli niebo istnieje, a ja nie dalam sobie szansy, zeby zasluzyc na bycie katolikiem, godnym tego, aby pojsc do nieba? Zaczelam sie ostatnio zastanawiac czy moja nerwica jest czesciowo efektem tego, ze w nic nie wierze. Przynajmneij tak mi sie wydaje, ze nie wierze w Boga. A moze ta niepewnosc o mojej wierze jest przyczyna i skutkiem sama w sobie? Tak rzadko pytam sie sama siebie w co tak na prawde wierze i co sie dla mnie liczy. 

Chcialabym potrafic latwo zmienic fokus z porazki, na to co dziala i moglo by dzialac lepiej, gdybym to bardziej pielegnowala. Czuje sie jak blazen, kiedy pomysle o tym, ile czasu spedzilam na rozpaczaniu o tym czego nie mam, nie bede miec, lub nigdy nie mialam, podczas, gdy to co mam, przemija niezauwazone. Jestem z natury ignorantem, desperatem, badz tchorzem. Jeszcze nie zdecydowalam, ktora maske przybieram czesciej w szarej codziennosci. Codziennosci, ktora moglaby byc kolorowa, gdybym tylko potrafila sie nia cieszyc. 

Przeraza mnie brak kontroli. Dzis uswiadomilam sobie, ze tak na prawde mam bardzo ograniczona kontrole nad moim zyciem. Tyle rzeczy jest niezaleznych ode mnie, a ja tak panicznie sie boje, ze strace kontrole, ktorej tak na prawde nie mam i nigdy nie mialam. Nasd czym tak na prawde mam kontrole? Mam kontrole nad moja wola, ale nie bardzo nad zdarzeniami. Uswiadomienie sobie tego spowodowalo, ze emocje troche odpadly, ale trudno jest byc swiadomym tego odkrycia przez cala dobe. Musze co chwila sobie przypominac, ze nie mam kontroli nad tym, czy moj kuzyn wyzdrowieje. (Panie Boze, jesli istniejesz i mnie sluchasz, trzymaj go w opiece.) Nie mam kontroli nad tym, czy wszystko czego tak bardzo pragne, znajdzie miejsce. Ale moge dac sobie szanse i zrobic pierwszy krok. To wszystko co moge zrobic. Moge sprobowac. Cala reszta nie jest zalezna ode mnie.